Cyclist for Lares-Waowdeals Worldtour Team
Vanwege te veel spam op m’n vorige site ben ik genoodzaakt geweest om alles te verwijderen en opnieuw te beginnen.
Positief bekeken; een nieuw jaar, een nieuwe site!
Due to too much spam on my previous website I was forced to delete everything and start off fresh.
Positive note; it’s a new year, so a new website!
Season 2016 has ended a while a go and I wanted to give you a quick update on my off-season so far.
2016 was a season I want to forget quickly due to the lack of results…
So to my big surprise, my team gave me a second chance and I was able to renew my contract towards 2017. Next year the team is stepping it up with some big name signings (Thalita De Jong, World Champion CX and Flavia Oliveira, Tour d’Ardeche winner).
Therefore I’m even more motivated to show the best of myself next year.
Due to my fulltime job I wasn’t able to enjoy a rest vacation so far this year, as all my vacation days were spend on racing.
In October I enjoyed a week off the bike in Turkey with my boyfriend.
In November we went to Prague and for my Birthday, at the beginning of December, we went to Dublin.
I can say my batteries are finally refueled and we are ready to work hard towards the new season.
I started working with a trainer (Pascal Cloudt from We-Train) who helps me to make progress.
Swimming, running, core, CX and evening rides on the rollers are currently on the menu.
At BikeMedical I did a bikefit to improve my position and I started training at a physiotherapist to improve my posture on the bike.
Ideally I would have liked to ride some CX races this winter but due to an injury in October (fracture in my leg) I needed to postpone that plan. Hopefully I’ll be able to ride my first ever CX race in January.
In February our first training camp will be held in Calpe.
I’ll keep you posted 😉
Tara Gins will also be part of our team next year! She will not only be one of the riders, she will also help the team behind the scenes.
Tara Gins (°1990) started cycling at the age of sixteen. During the first years, she suffered from some bad knee injuries which made is hard for her to get to a higher level. As an elite however, she started getting better and better. The last few years, Tara has reached some beautiful results in the regional races.
“I feel great in this team thanks to its family-like atmosphere. This year was a big disappointment for me, so I’m glad the team still has faith in me and gives me another opportunity to prove myself.”, says Tara.
Bron: http://www.lares-waowdeals.com/news/tara-gins-extends-contract/
Ken je dat gevoel dat je zo blij bent met iets waardoor je het niet luidop durft te vernoemen uit angst dat ze je dan plots gaan vertellen dat het toch niet waar is? Toen ik het nieuws vernam van mijn ploeg dat ik zou starten in de Madrid Challenge (WorldTour, afwachtingswedstrijd van de Vuelta) heb ik een week of twee gezwegen uit schrik. Je weet nooit dat er nog iets zou tussenkomen, toch?
In de dagen voorheen ons vertrek zou ik wel nog de Lotto Belgium tour rijden. Dankzij onze sponsor, hotel La Pomme d’Or in Oudenaarde hadden we een prima uitvalsbasis voor deze koers. In de laatste rit, op vrijdag in Geraardsbergen, besloot ik niet voluit te gaan met oog op de wedstrijd in Madrid op zondag. 2x de Muur en 2x de Bosberg verteren was voor mij in ieder geval te veel van het goede. Ik besloot mezelf niet op te blazen en moest de rol al lossen op de Berendries.
Ploegmaatje Monique verbleef vrijdagnacht bij mij zodat we dan op zaterdagochtend sneller konden afzakken naar Zaventem. Amper hersteld van de Lotto Tour kwamen we in Madrid aan. Terwijl ik anders zo enthousiast ben om een nieuwe stad te bezoeken, zo enthousiast was ik nu om meteen in mijn bed te kruipen. Een dutje tot 19u, eten om 20u en opnieuw in bed om 22u30. Nope, geen tijd om de toerist uit te hangen.
Op zondagochtend begon het dan bij mij, stress! Na een eerste ontbijt ging ik even op de Tacx, om dan nadien terug aan te schuiven voor ontbijt nummer 2 (coureurs kunnen goed eten). Na een korte bespreking trokken we dan met de fiets richting wedstrijd.
Wauw! De straten van Madrid, boulevards, afgesloten voor ons om op te koersen! Tijdens onze verkenning liep er al een massa volk, iets wat je in België gewoon niet meemaakt. De verkenning was een kleine domper voor mij. Want shit, dat gaat hier omhoog? Mijn benen en gevoel zijn al een gans jaar niet wat ze geweest zijn en de minste helling kan dodelijk zijn.
Het startschot werd gegeven en we vertrokken voor een verkenningsrondje. Ik hoorde velen de vraag stellen die ook in mij opkwam: “Is dit een verkenningsronde, zo snel?”. Toen het definitieve startschot gegeven werd voelde je de zenuwen en het geduw. De eerste ronden kon ik mezelf vooraan handhaven, ook al was dat niet het oorspronkelijke plan. Ik had als opdracht om zoveel mogelijk in beeld te komen. Laat nu net de laatste plek in het peloton zijn dat evenveel in beeld komt dan de eerste. Eens ik het gevoel had dat ik het tempo aankon, en een eerste kleine schifting gemaakt was, liet ik mij verder uitzakken tot de laatste positie. Tot mijn grote verbazing kon ik goed volgen en vond ik mezelf minder ‘harken’ dan sommige rensters rondom mij. En ja hoor, daar was de cameraman, die mijn poep goed in beeld bracht. Altijd leuk voor de sponsors (en het thuisfront).
“Still two laps to go” hoorde ik bij het passeren van de streep. Is’t al bijna gedaan?? De wedstrijd was voorbij gevlogen, misschien niet verwonderlijk gezien het tempo van 43.1km/gemiddeld. Op één ronde van het einde kreeg ik in mijn oortje de melding om op te schuiven en Monique te helpen. Op het enige ‘heuveltje’ in het parcours gebeurde het dan, een grote valpartij. Fietsen vlogen langs alle kanten, ik wat ingesloten tegen de hekken. Het peloton ging niet meer stilvallen en ik zou niet meer kunnen aansluiten. Helaas. Achteraf gezien bleek dat ploegmaat Sarah betrokken was bij de val en dat Monique in haar eentje richting sprint trok. Ze kon een mooie 7de plaats behalen, toch knap tussen zulke kanonnen in haar eentje.
Ik kon dus mijn allereerste WorldTour koers starten én uitrijden. Voor de meeste rensters daar een evidentie, voor mij een droom! Ik heb de ‘goesting’ om te koersen terug te pakken en hopelijk kan ik ook nog in de laatste koersjes van het seizoen knallen! Tot op de koers?
Foto’s met dank aan Krist Vanmelle
2016 hasn’t been going too well, however the year hasn’t ended either. I’m
trying to stay focused and positive for what the year can bring as it’s
only May yet.
Since the beginning of the year I’m having hard times managing the balance
between workload at work/home and racing. My build up wasn’t as good as
last year; the weather during winter wasn’t as good, I had to be prepared
more early for Argentina and got sick several times in between which made
it hard to keep building up as I should have.
I noticed my heart rate wasn’t as high anymore as it used to be (max 150)
and I was unable to train or race like last year. I got tired very easily and
lost my motivation. I went to several doctors and it seemed I just
‘overkilled’ it which is hard to accept. Rest and listening to my body was
the only way I would be able to return, and so I took a break from everything…
It ‘sucks’ because my teammates are performing well and I really miss being
a part of that fun group.
Since one week I started racing again and seeing some small progress. In
between I’m still training on a low heart rate and pace. In my last race I
finished in the peloton on a nice 30th place which gave me a little hope
again. I’m taking one step at a time and hopefully we’ll get there, sooner
or later…
This week Dorottya returns to Belgium and I’m looking forward welcoming
her! Next race is on Sunday in Malderen, where I got a 5th place last year.
Ik had nog geen update neergeschreven sinds Argentinië. Ik hoopte namelijk op goed nieuws maar bij gebrek hieraan zal ik jullie toch maar even informeren…
Zucht.
Na mijn ‘bewogen’ trip naar Argentinië keek ik er naar uit om me voor te bereiden op het Belgisch wegseizoen. Helaas werd ik amper 3 dagen na aankomst in eigen land opnieuw ziek, griep deze keer. Van 40 graden in San Luis terugvallen op -3 in Brussel doet wel wat met je lijf. Het duurde echter weken om mezelf terug wat menselijk te voelen. Een week voor ons vertrek naar Spanje (trainingskamp) liet ik men bloed nog controleren. Ik kreeg groen licht en weg waren we weer.
Na echter weinig of geen heropbouw had ik achteraf gezien beter naar mijn lichaam moeten luisteren. Vanaf dag 1 moest ik achter de feiten aanlopen. Ik zie mijn ploegmaten als ploegmaten en niet als concurrenten maar ik moet je niet vertellen hoe frustrerend het is om niet mee te kunnen. Klagen kan ik niet want zelfs onze kopvrouw duwde me letterlijk vooruit en ging zelfs colaatjes halen aan de volgwagen :-). De (ploeg)sfeer was in ieder geval top.
Halfweg onze stage voorspelde onze ploegleider nog onheil en hij had gelijk. Een dag na de rustdag was iedereen misschien net iets minder gefocust. In een afdaling gleed Monique weg, in een oogopslag ging ik zelf ook onderuit. Hoe of waarom weet ik niet. Wellicht een olievlek.
Nu, enkele weken later heb ik er een “mooi” litteken aan overgehouden op mijn kin en ben ik intussen 9 kinébeurten verder voor mijn schouderblessure. Al bij al veel geluk gehad dat het niet erger was maar opnieuw ‘ne krak’ in het koppeke.
Intussen zitten er al enkele wedstrijden op maar nog steeds draait alles vierkant. Mijn hartslag heeft in de laatste weken nog geen enkele keer de 150 aangetikt en toch word ik naar huis gereden. Op den duur weet je het letterlijk zelf niet meer…Overtraind of juist te weinig getraind?
Na veel gesprekken met de mensen rondom mij heb ik besloten om na het PK tijdrijden van morgen (05/04) een rustperiode in te lassen met enkel duurtrainingen. Hopelijk kan ik dan zo opnieuw opbouwen en nog iets moois maken van een jaar waarvan ik veel meer had verwacht.
MAAR om met een positieve noot te eindigen, het seizoen duurt nog lang ;-). Dankjewel aan ploegmaatjes, ploegleiding, collegaatjes & supporters die me zijn blijven oppeppen de laatste weken! Zot om iedereen zo te zien meeleven en dat deed zeker deugd!
Het is nog niet gedaan met mij ;-). I’ll be back.
Back home!
Ik had de bedoeling om enkele tussentijdse updates te plaatsen vanuit Argentinië maar een slechte wifi verbinding en ziekte staken daar een stokje voor.
Waar was ik?
—
Daags na ons eerste verkenningsrondje besloten we een langere training af te werken. Kapitein Sarah (Inghelbrecht) zocht een leuk rondje op met daarin de slotklim van etappe 6. Deze klim zal ons op de voorlaatste dag voorgeschoteld worden op het einde van de rit. We zagen onderweg ongelofelijk veel (groen) moois. Wat past dat mooi bij onze groene outfit!?
Eens op de desbetreffende klim moest ik mijn ploeggenoten laten rijden. Amai, kan het nog zwaarder? Als mindere klimmer trok ik mij op aan het feit dat deze klim pas op het einde zou komen en dus binnen tijd finishen zeker haalbaar moet zijn.
Onderweg voelden we ons wel een beetje bekeken. Argentijnen zijn blijkbaar grote fan van het dameswielrennen? Automobilisten vertraagden om foto’s te nemen. Voetgangers draaiden zich om en haasten zich om hun gsm boven te halen. Te zot voor woorden!
De dag nadien was het de laatste dag voor onze eerste wedstrijd. Tijd voor een ‘coffeeride’. We maakten een klein rondje en zouden afsluiten met een koffie op het plein van San Luis… Tot Lotte plots op een verschrikkelijk misplaatst paaltje ten val komt. Ieders hart stond toch even stil op dat moment. De Merckx fiets, gehavend en met sporen van het gele paaltje. Lotte, van slag en in shock tegen de stoeprand. Politie en burgers meteen ter plaatste en klaar om de ambulance te bellen. Want ja, in Argentinië zitten ze wel in met wielrensters zo blijkt.
Gelukkig zonder al te veel schade, een schaafwondje hier en daar, besloten we allen samen terug te keren naar het hotel. Tijd voor wat oplapwerk en voorbereidend werk op onze eerste wedstrijd.
Zaterdagochtend werden we wakker van de regen die op de ruit tikte. Regen in Argentinië? Om 11u gingen we van start in de 3de Gran Prix van San Luis. Met 140 rensters werden we over smalle en vooral gladde wegen weggeschoten. Straten stonden op sommige plaatsen letterlijk blank. Een scherpe bocht lag dan weer onder het zand. Al snel na het startschot bleek dat de grote ploegen voor een schifting wouden zorgen. Een langgerekt peloton brak op verschillende plaatsen. Ik, die afgelopen nacht om 4u met buikkrampen nog op toilet zat, had geen power in de benen. Na amper 3 ronden reed ik doorweekt naar ons busje, voorzien door de organisatie. Over en out. Gaat dit heel de reis zo zijn?
Na wat gebeuk met mijn hoofd tegen de wand van het busje besloot ik om te supporteren voor mijn teamgenoten en de teleurstelling even door te slikken.
Sarah werd knap 7de in deze toch wel slopende wedstrijd!
De volgende dag waren we klaar voor de eerste rit van Tour de San Luis! De eerste rit bedroeg 110km, een tussensprint en 3 bergprijzen (in totaal 4 bergjes van 3de categorie). Ik moest en zou finishen want opgeven was nu geen optie, dan zou ik de dag nadien niet meer mogen starten. Ik voelde me de eerste kilometers top en kon mooi voorin handhaven. Wauw wat een verschil met gisteren? Ik wist dat ik de eerste klim na 18km en de tussensprint na 30km moest overleven om binnen tijd te finishen vandaag. Tot mijn verbazing zat ik bij het ingaan van de plaatselijke ronden nog mooi mee voorin. In deze ronden moesten we telkens nog een klim verteren. De eerste keer moest ik de rol lossen maar kon ik terugkomen. Op de volgende klim was het dan definitief over. Ik kon in een groepje van 15 binnenbollen op 18min van de winnares. Sarah I. liep me tegemoet: “Kelly is 3de!!”. Jepla, het eerste UCI podium is al meteen een feit!
Op zondag vertrok de 2de rit, deze keer volledig vlak, in het centrum van Vila Mercedes. Snikheet, met een temperatuur die opliep tot maar liefst 37 graden (!) werden we weggeschoten voor 97km. Na amper 12km was de eerste tussensprint waardoor het meteen vlammen was. De eerste schifting had ik overleefd alhoewel deze meisjes allemaal opnieuw later kwamen aansluiten. Eens Sarah terugkeerde van een lekke band, volgde ik mee naar de voorste gelederen van het peloton. Door de hevige tegenwind lag de snelheid laag maar in waaiers rijden blijft toch steeds duwen en trekken. Door de hitte begon ik bijna tegen mezelf te praten: ‘Waar blijft die bebouwde kom toch? Ik heb schaduw nodig!’. Pas na ongeveer 94km reden we opnieuw het centrum binnen en was het met de gas open richting finish. Mijn vooropgestelde doel van het peloton op’t lint te trekken in het voordeel van onze kopvrouw Kelly smolt letterlijk weg. Met het truitje volledig open bolde ik met 2minuten achterstand binnen. Kelly die nog half koers ten val kwam en hierbij haar hand bezeerde, kwam moegestreden over de meet als 10de! Karakter!
Maandagochtend 6uur. Ik werd wakker met verschrikkelijke buikkrampen. Nog is omdraaien, en nog is en nog is maar nee slapen zat er niet meer in. Ik sloop de kamer uit richting receptie en kon maar net op tijd de lift uitlopen richting toilet… Tot groot jolijt hadden mijn darmen nu ook een bondgenoot gevonden in mijn maag die besloot er alles uit te gooien. Een uur later, ik intussen terug in mijn bed, hoor ik Lotte bijna schreeuwend op de gang. Idem dito voor Lotte. Ziek, zieker, ziekst. Nog nooit zo ziek geweest in mijn leven. Op handen en voeten van bed naar badkamer en terug. Meer zat er niet meer in. Met pijn in mijn hart gaf ik forfait voor de 3de rit. Starten? Ik dacht er niet meer aan! Chapeau voor Lotte die toch nog besloot om de lange transfer van 2 uur te maken richting de 120km lange wedstrijd en deze aan te vangen. Nee, ik had het niet meer gekund.
Vanonder mijn lakens keek ik noodgedwongen naar de TV. Gelukkig werd de wedstrijd live uitgezonden of ik had de muren opgelopen van verveling. Na 30km zie ik een ploeggenoot de rol lossen, het is Lotte.
Na de wedstrijd werd duidelijk dat er nog meisjes niet gestart waren door ziekte. Was het het eten, de warmte of de vuiligheid die we binnen hadden gekregen tijdens de regenachtige wedstrijd op zaterdag? We zullen het nooit weten.
Het duurde nog een dag of 3 voor ik mijn eetlust terugkreeg en ik mezelf weer wat beter voelde. Op de dag voor ons vertrek kon ik, samen met Lotte, wel nog een mooie training van 4 uur afwerken. Een waterijsje, op de foto met meneer Pozzato, kijken naar watervallen en een babbel in ons beste Spaans met één van de locals die de koers op de voet volgde. Het was een perfecte dag om mee af te sluiten!
Na een afterparty die op poten werd gezet door de organisatie was het tijd om afscheid te nemen.
Sarah I, Sarah R, Kelly en Dorleta behaalden allen nog mooie resultaten waardoor het team op een geslaagde campagne kan terugkijken.
Ondanks de mindere momenten heb ik getracht er het beste van te maken. De groepssfeer was top en dit was een ervaring om nooit meer te vergeten!
Bedankt aan de ploeg & de sponsors om ons met topmateriaal naar Argentinië te sturen!
Maandag rond 23u arriveerden we terug in België. Wat is het hier koud!!!
Omdat beelden meer zeggen dan woorden, zal ik volgende week nog een filmpje posten over ons Argentijns avontuur!
Next: ploegvoorstelling op 21/01 en onze eerste ploegentraining op 23/01!
Als enige Belgische team kregen we een maand of twee geleden te horen dat we mochten starten in de ronde van San Luis, Argentinië. Nog groter was de verrassing dat ons team, dat nog maar net van start is gegaan, ook zal mogen deelnemen aan de ronde van Qatar in februari. ‘Coming in with a bang’ noemen ze dat dan. Lares-Waowdeals staat meteen op de kaart.
Afgelopen maandag was het eindelijk zo ver, we konden onze ‘biezen’ pakken en vertrekken naar warmere oorden. De laatste weken waren niet makkelijk. Ik moest mezelf extra zien te motiveren om te trainen in de koude en tijdens de late avonduren maar laat dat nu net de reden zijn waarom ik geselecteerd werd voor deze wedstrijd; om me een doel te geven om te trainen. Dat extra stukje cake heb ik dan ook graag laten liggen tijdens kerst en nieuwjaar.
Ondanks m’n hevige vliegangst stond ik te popelen om te vertekken. Eens in Zaventem aangekomen kwamen we toch wel niet Eddy Merckx tegen zeker? Eindelijk! Na tien jaar in het wielerwereldje te zitten werd het wel eens tijd dat ik hem mocht ontmoeten. Dit kan alleen maar een goed teken zijn voor de komende dagen (hoop ik). Om 15u vertrokken we richting Frankfürt. Eens daar geland was het 6uur wachten op ons vliegtuig naar Buenos Aires. Veertien laaaaange uren later kwamen we aan in het warme Argentinië. Onze teamgenoten die van elders kwamen, Sarah uit Oostenrijk en Dorleta uit Spanje vervoegden ons daar. Na een nachtje in Buenos Aires doorgebracht te hebben mochten we opnieuw de vlieger op. Met alle teams van buitenaf Zuid-Amerika bezetten we het hele vliegtuig. Eindbestemming San Luis. Oef, we made it, na 52uur onderweg zijn!
Kort na de middag maakte onze mechanieker de fietsen klaar zodat we een eerste rondje konden maken. Putten, barsten, zand (veel zand) en vooral veel verkeerslichten (iedere 300m). Misschien moeten we de weg nog wat beter leren kennen?
Het nieuwe materiaal is in iedere geval goedgekeurd. Bedankt Kask Helmets, Edco Wheels, Doltcini, Eddy Merckx, QM,… En natuurlijk onze top begeleiding :-).
Stay tuned!